De kerst is weer voorbij, twee dagen vol magie en verwennerij achter de rug. Met een glimlach kijk ik hierop terug. Wat is het toch heerlijk naar je familie te kijken en ze te zien genieten. Voor mij misschien nog wel extra bijzonder want de afgelopen jaren heb ik op eerste kerstdag mijn oma mogen eren in haar huis. Mijn oma was jarig op eerste kerstdag en ondanks dat ze niet meer onder ons is, vieren wij nog altijd haar verjaardag op haar plek. De plek waar onze familie zich vormde. Waar onze familie is ontstaan.
Jaren geleden had ik het geluk haar huis te mogen en kunnen kopen. Het huis, waar al mijn ooms en tantes zijn opgegroeid en waar mijn moeder werd geboren. Nu jaren later is het huis onherkenbaar maar de plek is hetzelfde. Het gevoel en de liefde zijn er nog aanwezig. En dus vieren wij nog steeds, elk jaar haar verjaardag in haar huis. Het huis wat ik nu mijn huis mag noemen. Omdat wij een grote familie hebben is het altijd vol. Veel mensen die aanwezig zijn om onder het genot van een drankje de gedachten nog eens terug te laten gaan naar vroeger. En op deze speciale dag, bedanken wij oma dat zij zo’n geweldige familie heeft voortgebracht.
Dit jaar met kerst, zou oma 100 zijn geworden en dus wilde ik er graag iets extra speciaals van maken. Ik zorgde samen met vriendje-lief voor voldoende eten en drinken zodat niemand iets tekort kwam. Iets eerder dan gepland, maar ik ben niet anders gewend, komt de eerste tante binnen. Ze heeft een kaartje voor me en drukt me op het hart dat ik hem wel even moet lezen. Natuurlijk doe ik dat en ik besluit het meteen te doen. Ik open het kaartje en daarin schrijft mijn tante dat ze zo dankbaar is dat ik dit elk jaar weer wil doen. Dat mijn oma trots op mij zou zijn. Ik voel hoe de tranen in mijn ogen springen, wat een mooie woorden. En zou het echt? Zou oma echt trots op mij zijn?
Nu een dag later laat ik mijn gedachten hier nog eens over gaan. Met welke redenen organiseer ik elk jaar weer een borrel? Wat heb ik hier te bereiken? En ik merk dat alles in mijn lijf in de weerstand schiet. Ik weet niet of ik het antwoord op deze vraag wel echt wil inzien. Want ja, natuurlijk geniet ik elk jaar weer van dit feestje en vind ik het fantastisch mijn familie te zien genieten. Ik ben een echt familiemens en wanneer zij het leuk hebben dan heb ik het ook leuk. Maar als ik iets heb geleerd van het afgelopen jaar is dat waar weerstand zit, dat is waar het gebeurt. Daar wordt het spannend voor je hoofd en dus lijken alle seinen op rood te staan. Hier liggen ook de geheimen, de echte antwoorden verborgen. En dus besluit ik nieuwsgierig te zijn en opzoek te gaan naar het antwoord op de vraag: “Waarom organiseer is dit feestje eigenlijk echt?”.
Ik kom erachter dat ik dit feestje organiseer om liefde te krijgen. Ik wil dat mijn familie trots op me is, dat ze me lief vinden en dat ze van me houden. Wanneer ik dit van een afstandje bekijk dan besef ik me dat ze echt niet minder van me zullen houden als ik dit niet organiseer. Maar ik zie nu ook dat onder al het genieten er nog iets anders zit. Stiekem wil ik dat mijn familie van me houdt, dat ze trots zijn op wat ik doe. Dat ze over me praten en lieve dingen over me zeggen. En zo word ik weer een beetje kind, dat dingen doet om liefde wil krijgen. Wordt ik weer het kleine meisje dat in mij zit, dat gewoon liefde wil. Dat wil dat haar familie trots op haar is.
Nu ik hierover nadenk begrijp ik ook steeds beter waarom ik op deze dag altijd zo hard aan het werk moest. Iedereen is bij mij op bezoek, dus moeten ze het wel leuk vinden. En ik moet ervoor zorgen dat ze het ook heel erg leuk vinden en dus kwam elke jaar de clown weer even uit de kast. Muziek aan en dansen. Gek doen zodat de rest hopelijk mee doet. Het opvallende is dus dat ik ergens heb bepaald dat een feestje pas is geslaagd als iedereen danst. Ik weet zeker dat dit niet voor iedereen geldt. Dat mensen niet per se hoeven te dansen op een feestje om het leuk te hebben. Allemaal dus vanuit mijn eigen gekleurde perspectief, mijn eigen aannames.
Dit jaar besloot ik het anders te doen, omdat ik hier het afgelopen jaar zicht op kreeg. Ik veel beter begreep wat ik hier aan het doen was, welke opdracht ik aan het uitvoeren was. En ik realiseer me nu dat dat helemaal niet nodig is. Niet voor iedereen is een dans-feestje leuk en daarnaast ben ik niet alleen verantwoordelijk voor een leuk feest. We zijn dit jaar met 20 mensen en die hebben allemaal een rol in het maken van de gezelligheid. Want wanneer is een feestje leuk? Het antwoord op die vraag is voor iedereen anders. En dus wist ik dat ik kan ontspannen, dat ik mezelf kan zijn en dat ik niet alle verantwoordelijkheid kan dragen er iets leuks van te maken. We doen dit samen. En het lukte. Ik kon genieten en zelf wel dansen, dat vind ik nu eenmaal leuk. Maar wel vanuit een ander perspectief. Ik danste omdat ik dat leuk vond, niet omdat ik wilde dat een ander het leuk zou vinden. Ik genoot, kletste met iedereen en genoot van mijn familie om mij heen. Ik had een geweldige middag met heel veel liefde en zonder voor een ander te willen spreken weet ik bijna zeker dat iedereen net zo heeft genoten. Allemaal op hun eigen manier en hun eigen gekleurde perspectief en overtuiging van hoe een feestje moet zijn.
Dus nog steeds is alles waar, ben ik een familiemens, geniet ik als zij genieten en vind ik het leuk elk jaar weer dit feestje te mogen organiseren. En tegelijkertijd weet ik wat het kleine meisje in mij nodig heeft, een familie die trots is en van me houdt omdat ik dit elk jaar weer doe. En dus pak ik het meisje in mij in gedachten vast, knuffel haar en vertel haar dat het al goed is. Dat ze niet aan het werk hoeft, maar dat iedereen om haar heen al van haar houdt, gewoon om wie ze echt is. En niet om wat ze doet.
Met liefde,
Martine